Przeciwwaga dla konformizmu
Przeciwwaga dla konformizmu
Wciągu ostatnich trzech lat społeczeństwa zachodnie poświęciły ogromne zasoby na promowanie, a nawet narzucanie inicjatyw i praktyk Różnorodności, Równości i Włączenia (DEI), takich jak szkolenia antyrasistowskie i dotyczące nieświadomych uprzedzeń, w niemal wszystkich sferach społeczeństwa. Rzeczywiście, reżim DEI stał się tak wszechogarniający i przenikliwy, że zwykli ludzie, których ścieżki życiowe nie mają nic wspólnego z kulturą akademickich aktywistów lub częściami Internetu przesiąkniętymi wojną kulturową, odkrywają, że ich źródła utrzymania są mimo wszystko uwikłane, szczerze mówiąc, obciążone lub nawet zagrożone przez różnorodne polityki, programy i sam dyskurs DEI.
Czym więc dokładnie jest DEI, że ponad połowa pracowników w USA otrzymuje szkolenie w miejscu pracy? Czym dokładnie jest DEI, że firmy, uniwersytety i rząd mogą wymagać pisemnego zobowiązania do przestrzegania jego zasad? Czy DEI nie jest po prostu inną nazwą dla zdroworozsądkowego sprzeciwu wobec dyskryminacji ludzi ze względu na ich rasę, płeć, seksualność lub dowolną liczbę niezmiennych cech? Odpowiedź brzmi: nie.
Jak pisze Helen Pluckrose w swojej książce z 2024 r. The Counterweight Handbook: Principled Strategies for Surviving and Defeating Critical Social Justice—at Work, in Schools, and Beyond , reżim DEI jest „nierozerwalnie związany z nieliberalną, autorytarną ideologią”, która od lata 2020 r. przyjęła kilka nazw, w tym: „przebudzeni” i „kultura anulowania”. Jednak, jak podsumowuje Pluckrose, można ją bardziej precyzyjnie określić jako „krytyczną sprawiedliwość społeczną”, którą rozumie jako szczególne „podejście do aktywizmu na rzecz sprawiedliwości społecznej”.
Czym jest Krytyczna Sprawiedliwość Społeczna (CSJ)?
Dwa filary teorii CSJ łatwo ujawniają się osobom zaznajomionym z neomarksizmem i postmodernizmem. Jednym z nich jest hegemonia , niewidzialne systemy opresyjnej władzy, w które każdy został uspołeczniony, a drugim jest dyskurs , który służy hegemoniom rzekomo dominującym w społeczeństwach zachodnich, takim jak „białość”, „patriarchat”, „kolonializm”, „heteronormatywność”, „cisnormatywność”, „transfobia”, „ableizm”, „fatfobia” itd. Trzecim filarem tych ram etycznych jest rodzaj tożsamości lub polityki grupowej , która przedstawia tę tak zwaną niewidzialną strukturę władzy nie opartą na statusie społeczno-ekonomicznym, ale na pewnych mglistych i powierzchownych konceptualizacjach rasy, płci i seksualności.
Pluckrose zwraca uwagę swoim czytelnikom, że teoria CSJ interpretuje sprawiedliwość społeczną, powszechnie rozumianą jako zasadę opowiadającą się za uczciwością i równością dla wszystkich, w głęboko odmienny sposób — jest to „krytyczne podejście”, odnoszące się do odrębnego punktu widzenia zakorzenionego w dynamice władzy opartej na tożsamości. Jak wyjaśniają autorzy tego terminu Ozlem Sensoy i Robin DiAngelo, ta teoretyczna perspektywa „uznaje, że społeczeństwo jest rozwarstwione (tj. podzielone i nierówne) w znaczący i dalekosiężny sposób wzdłuż linii grup społecznych, które obejmują rasę, klasę, płeć, seksualność i sprawność”.
Słowo-klucz „krytyczny”, tak rozumiane , którego duch jest ucieleśniony w przesadnym żargonie akademickim, takim jak „krytyczny uczeń”, „krytyczna pedagogika” i „krytyczna nauka”, nie ma nic wspólnego ze zdroworozsądkowym rozumieniem koncepcji „krytycznego myślenia” jako oceny twierdzeń o prawdzie na podstawie rozumowania i dowodów, ale odnosi się do badania uprzedzeń i dyskryminacji, które rzekomo wplatają się w tkankę społeczną, nadzorowania używania języka, który utrwala opresyjne postawy, przekonania i narracje, a ostatecznie demontażu nierównowagi struktur władzy. Bycie „krytycznym” (lub „przebudzonym”) oznacza zatem rzucanie oskarżenia na domniemane niesprawiedliwości społeczne ze ślepym przekonaniem i bycie zobowiązanym do budzenia innych do niewidzialnych struktur władzy. Rzeczywiście, cytując teoretyczkę CSJ Alison Bailey, „krytyczny uczeń to ktoś, kto jest upoważniony i zmotywowany do poszukiwania sprawiedliwości i wyzwolenia”.
Nawet dla przypadkowych obserwatorów powinno być oczywiste, że założenia i deklaracje CSJ stanowią doktrynę, która jest, jak trafnie ujął to Pluckrose, „dogmatyczna”, „autorytarna” i „cyniczna”. Czy mogę dodać, że dogmat CSJ jest również jawnie antyintelektualny i manipulacyjny? Jak mogłoby być inaczej, skoro krytyczni badacze twierdzą, że Critical Scholarship „nie ma na celu tworzenia prawdy”, ale „aktywną identyfikację i zaangażowanie w władzę”, a krytyczna pedagogika nie traktuje twierdzeń wysuwanych przez studentów jako „twierdzeń, które należy ocenić pod kątem ich wartości prawdy, ale jako wyrazy władzy, których funkcją jest ponowne zapisywanie i utrwalanie nierówności społecznych”?
Eksplozja „dogmatycznego i autorytarnego ruchu ideologicznego”
Pluckrose i jej współautor James Lindsay w swojej bestsellerowej książce z 2020 r. Cynical Theories opisali, jak CSJ zaczynało jako marginalna frakcja w środowisku akademickim, ale szybko przekształciło się w znaczącą siłę kulturową w głównym nurcie społeczeństwa w 2015 r. i ostatecznie zapoczątkowało „dogmatyczny i autorytarny ruch ideologiczny” późną wiosną 2020 r., sprzeciwiając się okresowi zamknięcia, atmosferze strachu przed wirusem i śmierci czarnoskórego mężczyzny.
Po lecie masowych protestów, które wstrząsnęły znaczną częścią anglosfery i części Europy, CSJ zostało włączone do najważniejszych instytucji: korporacji, szkół, organizacji non-profit, mediów, rozrywki, sportu, partii politycznych i na koniec rządu. Jak gdyby z dnia na dzień politycy, gwiazdy, przedsiębiorstwa, a nawet społeczności obywatelskie, a nawet religijne, uklękli przed CSJ, przysięgając wierność jego zasadom.
W swojej najnowszej książce The Counterweight Handbook Pluckrose podsumowała dziesięć jej podstawowych zasad. Aby wymienić kilka:
„Wiedza jest konstrukcją społeczną tworzoną przez (dominujące) grupy w społeczeństwie”.
„Większość ludzi nie dostrzega systemów opresyjnej władzy, w których uczestniczą, ponieważ zostali uspołecznieni i mają bardzo specyficzne uprzedzenia, przez co nieświadomie działają zgodnie z tą socjalizacją”.
„Tylko ci, którzy studiowali teorie krytycznej sprawiedliwości społecznej — zwłaszcza marginalizowane grupy, które je wyznają — są w pełni zdolni do zobaczenia niewidzialnych systemów władzy i muszą przekazać je wszystkim innym”.
Można było przewidzieć, że nie wszyscy zgodzą się z tymi uproszczonymi, dzielącymi i pełnymi jadu światopoglądami, które są co najmniej wątpliwe, a w najgorszym przypadku absurdalne. Od czasu publikacji swojego bestsellera z 2020 r. Pluckrose otrzymywała codziennie setki e-maili od osób z różnych środowisk, które z pewnością są niewierzącymi, ale są poddawane obowiązkowym szkoleniom DEI lub programom reedukacyjnym i zastraszane, aby potwierdzać twierdzenia CSJ, takie jak
„ Wszyscy biali ludzie są (i tylko biali ludzie mogą być) rasistami”;
„ Pilnowanie języka i uciszanie wypowiedzi jest nie tylko konieczne, ale i dobre”;
„ Zaprzeczanie rasizmowi/homofobii/transfobii itp. jest dowodem rasizmu/homofobii/transfobii itp .”
Zwykli ludzie uwikłani w ten „dogmatyczny i autorytarny ruch ideologiczny” — kierowany nie przez organizacje oddolne, ale, co najbardziej zaskakujące, przez biurokrację w korporacjach, szkołach i, co najbardziej zadziwiające, przez liberalne rządy demokratyczne — zwrócili się do Pluckrose, szukając pomocy w ucieczce od tych kontrproduktywnych, duszących, erozyjnych, toksycznych i szczerze mówiąc rasistowskich praktyk CSJ.
Podręcznik przeciwwagi
Książka Pluckrose’a dobrze wyjaśnia, dlaczego podstawowe założenia teorii CSJ są pismami religijnymi, które są nieudowodnione i nieudowodnione. Gdy tylko wewnętrzna (nie)logika tej pozornie ezoterycznej, ale w istocie papieskiej teorii zostanie ujawniona, szybko zdziera cienką warstwę wzniosłej aury tych uczonych-aktywistów CSJ, ujawniając, że są niczym więcej niż zwykłymi sofistami poniżej przeciętnej. Książka zawiera również mądre pomysły na to, jak obalić tę apodyktyczną sofistykę na jej własnych zasadach i przy użyciu jej własnego języka, gdyby ktoś potrzebował wyrazić sprzeciw, gdy zostanie poproszony o przyłączenie się do kultu, w który nie wierzy.
Ta książka to nie tylko przystępny przewodnik po zrozumieniu „kiedyś buntowniczej, ale coraz bardziej zakorzenionej ideologii”, która narzuciła społeczeństwu kulturę wyobcowania, strachu, urazy, zemsty, wrogości i polaryzacji, ale ten Podręcznik , jak sugeruje jego nazwa, oferuje również praktyczne narzędzia do działania dla „zainteresowanych osób”, czyli „pracowników, wolontariuszy, studentów, rodziców, a nawet pracodawców”, którzy chcą przetrwać lub pokonać narzucenie programu, polityki lub protokołu CSJ w swoim miejscu pracy lub klasie.
Podręcznik dostarcza bogactwo zasobów. Niewtajemniczeni mogą skorzystać z „systemu kodowania kolorami” w celu ustalenia, czy ta ideologia jest przyjmowana w ich organizacjach. Na przykład, po otrzymaniu powiadomienia o nowej polityce, która używa języka „różnorodności, równości i integracji”, Pluckrose sugeruje, aby szukać bardziej szczegółowych informacji, zamiast rzucać się w tryb reakcyjny. Należy poprosić o wyjaśnienie definicji, na przykład, pojęcia „różnorodności” — czy oznacza to, jak zakładają zwykli ludzie, „akceptację i docenianie różnic w sposób pluralistyczny”? Czy też oznacza to, jak rozumie to CSJ, „dążenie do uprzywilejowania tych postrzeganych jako zmarginalizowanych i marginalizacji tych postrzeganych jako uprzywilejowanych, przy jednoczesnym egzekwowaniu zgodności opinii”?
Osoby, które chcą sprzeciwić się inicjatywom lub narracjom CSJ, mogą skorzystać z pięciu dostosowanych podejść, w zależności od okoliczności instytucjonalnych i osobistych umiejętności. Kiedy czyjeś obawy spotykają się z całkowitym odrzuceniem lub ciszą radiową ze strony biurokratów odhaczających pola lub ideologicznym konformizmem ze strony nadgorliwych współpracowników, dostępne są różne sposoby rozwiązywania tych problemów. Dostępne są również sugestie dotyczące nawiązywania kontaktów z innymi sceptykami, tworzenia społeczności oporu i inicjowania ruchów oddolnych.
Ogólnie rzecz biorąc, Podręcznik ma na celu pomóc ludziom w opracowaniu świadomych, zasadniczych i stanowczych, ale także ostrożnych i dyplomatycznych strategii, które będą gotowe i możliwe do dostosowania do rozwiązywania kluczowych problemów sprawiedliwości społecznej.
Komentarze
Prześlij komentarz