Nie ma nic piękniejszego jak biurokracja, ubiera nas w jednomyślne mundurki. Wolność i pogrzeb dla Chevron Defer
Wolność i pogrzeb dla Chevron Defer
Czterdzieści lat temu, być może nieświadomie, Sąd Najwyższy nakazał sądom niższej instancji, aby kierowały się rozsądnymi interpretacjami agencji w odniesieniu do niejednoznacznych ustaw federalnych. W latach, które nastąpiły później, sądy niższej instancji stosowały się do tej instrukcji, być może aż za dobrze, co prowadziło do obaw, że sądy zrzekają się swojej odpowiedzialności za interpretację prawa i ułatwiają agencjom zwiększanie swojej roli. W zeszłym tygodniu, w sprawie Loper Bright Enterprises v . Raimondo , Sąd Najwyższy powiedział, że dość. Prezes Sądu Najwyższego John Roberts, pisząc w imieniu większości sześciu sędziów, położył kres tak zwanemu posłuszeństwu Chevron .
„Dziś Sąd stawia nagrobek na Chevron , którego nikt nie może przegapić” – oświadczył sędzia Neil Gorsuch w opinii towarzyszącej. Jednak wszelkie doniesienia o śmierci państwa administracyjnego byłyby przedwczesne. Decyzja Sądu w sprawie Loper Bright może pomóc w opanowaniu niektórych nadużyć agencji, ale mało prawdopodobne jest, aby okazała się znaczącą przeszkodą dla rozległych regulacji federalnych.
Chevron deference wziął swoją nazwę od Chevron USA v Natural Resources Defense Council , sprawy z 1984 r., w której jednomyślny Sąd Najwyższy odrzucił sprzeciw grupy ekologów wobec reform regulacyjnych administracji Reagana, które miały na celu ułatwienie firmom przestrzegania ustawy Clean Air Act (CAA). Kwestią sporną było, czy EPA przyjęła prawnie dopuszczalną definicję słowa „źródło”. Zgodnie z ustawą CAA „stacjonarne źródła” regulowanych zanieczyszczeń musiały uzyskać pozwolenia na wprowadzanie zmian w obiekcie, które mogłyby zwiększyć emisję. Ale czym jest „źródło”? Czy jest to komin lub otwór, z którego wydobywają się zanieczyszczenia? Czy jest to dany budynek lub cały obiekt przemysłowy? NRDC preferowało pierwszą interpretację, podobnie jak administracja Cartera, ale przemysł i administracja Reagana preferowały drugą, a tekst ustawy CAA nie odpowiadał na pytanie.
Sąd Najwyższy uznał, że stosowny tekst ustawy CAA jest niejasny i orzekł, że tego rodzaju wybór — czy przyjąć bardziej rygorystyczną, czy bardziej elastyczną politykę regulacyjną — jest rodzajem wyboru politycznego, jaki Kongres pozostawił Agencji Ochrony Środowiska w ramach stosowania prawa.
Opinia Chevron , napisana przez sędziego Johna Paula Stevensa, zawierała dość dogłębną analizę tekstu, struktury i historii legislacyjnej CAA, z których żadna nie odpowiedziała na pytanie, jak należy zdefiniować „źródło”. Wyjaśniając, dlaczego oznaczało to, że EPA powinna mieć możliwość wyboru, sędzia Stevens przedstawił dwuczęściowy test oceny interpretacji federalnych ustaw przez agencje. Najpierw sprawdź tekst ustawy, aby sprawdzić, czy odpowiada ona na pytanie będące przedmiotem sporu. Jeśli tak, postępuj zgodnie z instrukcjami Kongresu. Jeśli jednak nie, to odwołaj się do każdej rozsądnej interpretacji oferowanej przez agencję wdrażającą, w tym przypadku EPA.
Sędzia Stevens nie zrozumiał jego opinii, aby ogłosić nowy test, nie mówiąc już o doktrynie, podobnie jak jego koledzy. Rzeczywiście, minęło kilka lat, zanim urzędnicy administracji Busha i inni sędziowie chwycili się jego języka w opinii Chevron , aby zażądać sądowego szacunku dla interpretacji agencji. Z czasem tekst ten się przyjął, a Chevron stał się jedną z najczęściej cytowanych opinii Sądu Najwyższego i centralnym punktem nowoczesnego prawa administracyjnego, pozwalając agencjom określić zakres ich własnych uprawnień.
W teorii Chevron miał pomóc zapewnić większą pewność prawną, zarówno poprzez zapewnienie sędziom jasnych ram, jak i zapewnienie większej jednolitości prawa federalnego. W praktyce doktryna wydawała się służyć temu drugiemu celowi, ponieważ sprzyjała większej zgodzie między sądami federalnymi i wydawała się zmniejszać zakres, w jakim preferencje polityczne sędziów wpływały na ich decyzje. Jednak nie zapewniała stabilności ani przewidywalności. Wręcz przeciwnie, upoważniała agencje do rewizji i odwrócenia ich interpretacji ustawowych w celu dostosowania ich do celów politycznych, a dopóki żaden sąd nie stwierdził, że ustawa jest jasna, mogły sobie na to pozwolić. Sam Chevron wiązał się z odwróceniem polityki administracji Cartera przez administrację Reagana, a doktryna była wykorzystywana do uzasadniania zwrotów akcji agencji w sprawie znaczenia przepisów regulacyjnych, gdy Biały Dom zmienia właściciela.
W ostatnich latach Sąd wielokrotnie przypominał sądom niższej instancji, że nawet w ramach Chevron sądy zachowały obowiązek niezależnej interpretacji stosownych przepisów ustawowych, korzystając z „tradycyjnych narzędzi wykładni ustawowej” i przestrzegania jasnego znaczenia ustawy, jeśli takowe można było znaleźć. Tylko w przypadku wyczerpania się prawa i faktycznej niemożności udzielenia odpowiedzi na omawiane pytanie należało oddać hołd rozsądnej interpretacji agencji. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu, ten drugi krok powinien zostać osiągnięty dopiero po wyczerpaniu przez recenzentów „tradycyjnych narzędzi wykładni ustawowej”. W związku z tym osiągnięcie drugiego kroku powinno być dość rzadkie. To, że ustawa jest skomplikowana, techniczna lub trudna do zrozumienia, nie oznacza, że nie ma jasnego znaczenia, po prostu jej odkrycie może wymagać więcej pracy.
Sędzia Anthony Kennedy w jednej ze swoich ostatnich opinii na temat Sądu ubolewał nad tym, że sądy niższej instancji zrzekły się swojej odpowiedzialności za rozstrzyganie kwestii prawnych, zapewniając najbardziej „pobieżną analizę” tekstu ustawowego przed przyjęciem stanowiska, jakie zaproponowała agencja. „Odruchowa uległość” oferowana przez wiele sądów była „niepokojąca”, szczególnie gdy dawała federalnym agencjom zielone światło na rozszerzenie zakresu ich własnych uprawnień i zajmowanie się sprawami, których nigdy nie przekazał im Kongres. Chevron , zdaniem Kennedy’ego, dotyczył umożliwienia agencjom uzupełniania szczegółów i wykonywania uznaniowości politycznej, a nie zwiększania ich własnej władzy.
Głównym przesłaniem opinii Prezesa Sądu Najwyższego uchylającej Chevron w sprawie Loper Bright jest to, że sędzia jest odpowiedzialny za rozstrzyganie kwestii prawnych, gdy sprawy trafiają do sądów federalnych. Jak napisał Alexander Hamilton w Federalist 78 , „interpretacja przepisów prawa jest właściwą i szczególną domeną sądów”. Nie jest to jedynie kwestia konstrukcji konstytucyjnej. Jest to również wyraźnie zawarte w ustawie o postępowaniu administracyjnym, która nakazuje sądom rewizyjnym „rozstrzyganie wszystkich istotnych kwestii prawnych” i „interpretowanie przepisów konstytucyjnych i ustawowych”, a także „odrzucanie działań agencji”, które sąd uzna za „niezgodne z prawem”. Tak więc, jeśli osoba uda się do sądu, twierdząc, że dany przepis przekracza zakres uprawnień agencji lub w inny sposób błędnie stosuje odpowiedni tekst ustawowy, sąd musi odpowiedzieć na to pytanie i musi to zrobić, nie dając agencji karty asa w rękawie.
Jedno to, że sądy przyznają, że agencje często mają specjalistyczną wiedzę na temat spraw, które zostały im powierzone do uregulowania, a nawet mogą mieć specjalny wgląd w znaczenie i cel danych przepisów ustawowych. Rzeczywiście, w niektórych przypadkach prawnicy agencji mogli opracować i zaproponować brzmienie przepisów ustawowych, które Kongres później uchwalił. Ale zupełnie czymś innym jest stwierdzenie, że gdy istnieją wątpliwości, agencja musi zwyciężyć. Ale to właśnie zapewnił Chevron . Zgodnie z drugim krokiem doktryny Chevron sąd rewizyjny został poinstruowany, aby podtrzymywać każdą „dopuszczalną” interpretację niejednoznacznego tekstu ustawowego zaproponowaną przez agencję, nawet jeśli nie jest to najlepsza możliwa interpretacja lub ta, którą sąd przyjąłby sam.
Zakończenie Chevron wysyła sygnał do niższych sądów, że muszą one uważniej oceniać twierdzenia agencji o uprawnieniach regulacyjnych i wypełniać swój niezależny obowiązek interpretowania tekstu ustawowego, ale nie oznacza to końca państwa administracyjnego. Sąd nie uniemożliwia agencjom regulowania. Nie nakazuje też niższym sądom odrzucania interpretacji agencji. Przeciwnie, Sąd wzmacnia punkt, niedawno przedstawiony w swoich tak zwanych orzeczeniach w sprawie „ doktryn głównych pytań ”, że agencje mają wykonywać tylko uprawnienia, które Kongres faktycznie im przekazał.
W związku z tym Sąd nie posunął się tak daleko, aby stwierdzić, że sądy są zobowiązane do przeglądu wszystkich interpretacji ustawowych de novo , bez względu na opinię organu wdrażającego. W końcu agencje często wiedzą znacznie więcej o odpowiednim przedmiocie i sposobie zastosowania danego statutu niż sędzia dokonujący przeglądu; pracownicy agencji są często ekspertami przedmiotowymi, podczas gdy sędziowie federalni są generalistami. Niemniej jednak opinie agencji są po prostu tym: opiniami. Mogą mieć moc przekonywania, ale nie są wiążące, jeśli Kongres nie wskaże wyraźnie, że omawiana kwestia jest całkowicie przekazana do uznania agencji.
Sąd w istocie nakazuje sądom niższej instancji dokonywanie przeglądu interpretacji ustaw przez agencje, tak jak miało to miejsce w dekadach poprzedzających Chevron , w okresie, w którym federalne agencje regulacyjne były dość aktywne. Żadna doktryna nie nakazywała sądom odruchowego odwoływania się do interpretacji agencji w latach 60., 70. ani w większości lat 80., ale agencje federalne wydały niezliczone nowe zasady, w szczególności w odniesieniu do zdrowia, bezpieczeństwa i ochrony środowiska. Zgodnie z testem opisanym w sprawie Skidmore v. Swift & Co. (1944) sądy miały brać pod uwagę poglądy agencji w świetle „dokładności widocznej w jej rozważaniach, ważności jej rozumowania, spójności z wcześniejszymi i późniejszymi orzeczeniami oraz wszystkich tych czynników, które dają jej moc przekonywania, jeśli nie ma mocy kontrolowania”.
Największą różnicą między obecną erą a erą sprzed ery Chevron jest to, że wówczas sądy
byli skłonni zaakceptować szerokie, celowe interpretacje federalnych ustaw, a zatem byli bardziej skłonni do aprobowania szerokich twierdzeń o uprawnieniach agencji, które można by uznać za zgodne z intencjami Kongresu, nawet jeśli nie zostały przewidziane w tekście ustawy. Obecnie jednak sądy federalne bardziej skupiają się na tekście ustawy i są mniej skłonne wierzyć, że Kongres przekazał agencji szerokie uprawnienia bez wyraźnego upoważnienia ustawowego. W końcu żadna ustawa nie realizuje swojego określonego celu w nieskończoność. Zakres wszelkich przekazanych uprawnień będzie miał pewne ograniczenia, więc nieuchronnie pojawia się pytanie, czy działanie agencji będące przedmiotem przeglądu jest po właściwej stronie granicy.
Inną różnicą między teraz a wtedy jest to, że Kongres traktował poważnie swój obowiązek stanowienia prawa i aktualizowania ustaw regulacyjnych z pewną regularnością. Na przykład główne ustawy dotyczące środowiska były kiedyś rewidowane i ponownie autoryzowane co pięć do dziesięciu lat. Odpowiednie przepisy rzadko stawały się zbyt przestarzałe lub nieaktualne. Jednak obecnie takie aktualizacje są rzadkością. Większość głównych federalnych ustaw dotyczących środowiska nie została jeszcze zaktualizowana w tym stuleciu.
W obliczu braku działań ustawodawczych władza wykonawcza nie poprzestawała na siedzeniu z założonymi rękami. Wręcz przeciwnie, kolejne administracje prezydenckie stawały się coraz bardziej agresywne w próbach zakotwiczenia dalekosiężnej inicjatywy politycznej w dziesiątkach lat ustawowego tekstu, wylewając w ten sposób nowe wino ze starych butelek . Przykłady obejmują moratorium na eksmisje zainspirowane COVID-em przez Centra Kontroli i Zapobiegania Chorobom, nakaz testowania lub szczepień przez Administrację Bezpieczeństwa i Higieny Pracy dla dużych pracodawców, Plan Czystej Energii Agencji Ochrony Środowiska i plan umorzenia pożyczek studenckich administracji Bidena. W każdym przypadku agencje, o których mowa, decydowały o swoim sposobie działania, a następnie wyszukiwały ustawowy tekst wystarczająco niejednoznaczny, aby uzasadnić swoje plany. W każdym przypadku Sąd Najwyższy uznał uzasadnienie agencji za niewystarczające. Orzeczenie w sprawie Loper Bright potwierdza, że nie w ten sposób agencje powinny wykonywać swoją pracę. Jak napisał Prezes Sądu Najwyższego: „W najlepszym razie nasza skomplikowana doktryna Chevron była niczym więcej niż odwracaniem uwagi od istotnego pytania: czy ustawa upoważnia kwestionowane działanie agencji?”
Uchylenie Chevron powinno zachęcić niższe sądy do ściślejszego kontrolowania roszczeń agencji do sprawowania władzy, ale nie ograniczy państwa administracyjnego. Dopóki Kongres będzie upierał się przy uchwalaniu szerokich, źle napisanych ustaw i nie będzie ich zmieniał ani aktualizował w miarę zmiany okoliczności lub priorytetów politycznych, władza wykonawcza będzie starała się wypełnić lukę, a sądy będą musiały bronić się. I tak jak przed rozstrzygnięciem Chevron , im bardziej techniczny lub złożony jest przedmiot, tym bardziej prawdopodobne jest, że sędziowie będą odwoływać się do osądu agencji.
Loper Bright zastąpił uległość szacunkiem, ale aby skutecznie ograniczyć państwo administracyjne, potrzeba czegoś więcej.
Czterdzieści lat temu, być może nieświadomie, Sąd Najwyższy nakazał sądom niższej instancji, aby kierowały się rozsądnymi interpretacjami agencji w odniesieniu do niejednoznacznych ustaw federalnych. W latach, które nastąpiły później, sądy niższej instancji stosowały się do tej instrukcji, być może aż za dobrze, co prowadziło do obaw, że sądy zrzekają się swojej odpowiedzialności za interpretację prawa i ułatwiają agencjom zwiększanie swojej roli. W zeszłym tygodniu, w sprawie Loper Bright Enterprises v . Raimondo , Sąd Najwyższy powiedział, że dość. Prezes Sądu Najwyższego John Roberts, pisząc w imieniu większości sześciu sędziów, położył kres tak zwanemu posłuszeństwu Chevron .
„Dziś Sąd stawia nagrobek na Chevron , którego nikt nie może przegapić” – oświadczył sędzia Neil Gorsuch w opinii towarzyszącej. Jednak wszelkie doniesienia o śmierci państwa administracyjnego byłyby przedwczesne. Decyzja Sądu w sprawie Loper Bright może pomóc w opanowaniu niektórych nadużyć agencji, ale mało prawdopodobne jest, aby okazała się znaczącą przeszkodą dla rozległych regulacji federalnych.
Chevron deference wziął swoją nazwę od Chevron USA v Natural Resources Defense Council , sprawy z 1984 r., w której jednomyślny Sąd Najwyższy odrzucił sprzeciw grupy ekologów wobec reform regulacyjnych administracji Reagana, które miały na celu ułatwienie firmom przestrzegania ustawy Clean Air Act (CAA). Kwestią sporną było, czy EPA przyjęła prawnie dopuszczalną definicję słowa „źródło”. Zgodnie z ustawą CAA „stacjonarne źródła” regulowanych zanieczyszczeń musiały uzyskać pozwolenia na wprowadzanie zmian w obiekcie, które mogłyby zwiększyć emisję. Ale czym jest „źródło”? Czy jest to komin lub otwór, z którego wydobywają się zanieczyszczenia? Czy jest to dany budynek lub cały obiekt przemysłowy? NRDC preferowało pierwszą interpretację, podobnie jak administracja Cartera, ale przemysł i administracja Reagana preferowały drugą, a tekst ustawy CAA nie odpowiadał na pytanie.
Sąd Najwyższy uznał, że stosowny tekst ustawy CAA jest niejasny i orzekł, że tego rodzaju wybór — czy przyjąć bardziej rygorystyczną, czy bardziej elastyczną politykę regulacyjną — jest rodzajem wyboru politycznego, jaki Kongres pozostawił Agencji Ochrony Środowiska w ramach stosowania prawa.
Opinia Chevron , napisana przez sędziego Johna Paula Stevensa, zawierała dość dogłębną analizę tekstu, struktury i historii legislacyjnej CAA, z których żadna nie odpowiedziała na pytanie, jak należy zdefiniować „źródło”. Wyjaśniając, dlaczego oznaczało to, że EPA powinna mieć możliwość wyboru, sędzia Stevens przedstawił dwuczęściowy test oceny interpretacji federalnych ustaw przez agencje. Najpierw sprawdź tekst ustawy, aby sprawdzić, czy odpowiada ona na pytanie będące przedmiotem sporu. Jeśli tak, postępuj zgodnie z instrukcjami Kongresu. Jeśli jednak nie, to odwołaj się do każdej rozsądnej interpretacji oferowanej przez agencję wdrażającą, w tym przypadku EPA.
Sędzia Stevens nie zrozumiał jego opinii, aby ogłosić nowy test, nie mówiąc już o doktrynie, podobnie jak jego koledzy. Rzeczywiście, minęło kilka lat, zanim urzędnicy administracji Busha i inni sędziowie chwycili się jego języka w opinii Chevron , aby zażądać sądowego szacunku dla interpretacji agencji. Z czasem tekst ten się przyjął, a Chevron stał się jedną z najczęściej cytowanych opinii Sądu Najwyższego i centralnym punktem nowoczesnego prawa administracyjnego, pozwalając agencjom określić zakres ich własnych uprawnień.
W teorii Chevron miał pomóc zapewnić większą pewność prawną, zarówno poprzez zapewnienie sędziom jasnych ram, jak i zapewnienie większej jednolitości prawa federalnego. W praktyce doktryna wydawała się służyć temu drugiemu celowi, ponieważ sprzyjała większej zgodzie między sądami federalnymi i wydawała się zmniejszać zakres, w jakim preferencje polityczne sędziów wpływały na ich decyzje. Jednak nie zapewniała stabilności ani przewidywalności. Wręcz przeciwnie, upoważniała agencje do rewizji i odwrócenia ich interpretacji ustawowych w celu dostosowania ich do celów politycznych, a dopóki żaden sąd nie stwierdził, że ustawa jest jasna, mogły sobie na to pozwolić. Sam Chevron wiązał się z odwróceniem polityki administracji Cartera przez administrację Reagana, a doktryna była wykorzystywana do uzasadniania zwrotów akcji agencji w sprawie znaczenia przepisów regulacyjnych, gdy Biały Dom zmienia właściciela.
W ostatnich latach Sąd wielokrotnie przypominał sądom niższej instancji, że nawet w ramach Chevron sądy zachowały obowiązek niezależnej interpretacji stosownych przepisów ustawowych, korzystając z „tradycyjnych narzędzi wykładni ustawowej” i przestrzegania jasnego znaczenia ustawy, jeśli takowe można było znaleźć. Tylko w przypadku wyczerpania się prawa i faktycznej niemożności udzielenia odpowiedzi na omawiane pytanie należało oddać hołd rozsądnej interpretacji agencji. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu, ten drugi krok powinien zostać osiągnięty dopiero po wyczerpaniu przez recenzentów „tradycyjnych narzędzi wykładni ustawowej”. W związku z tym osiągnięcie drugiego kroku powinno być dość rzadkie. To, że ustawa jest skomplikowana, techniczna lub trudna do zrozumienia, nie oznacza, że nie ma jasnego znaczenia, po prostu jej odkrycie może wymagać więcej pracy.
Sędzia Anthony Kennedy w jednej ze swoich ostatnich opinii na temat Sądu ubolewał nad tym, że sądy niższej instancji zrzekły się swojej odpowiedzialności za rozstrzyganie kwestii prawnych, zapewniając najbardziej „pobieżną analizę” tekstu ustawowego przed przyjęciem stanowiska, jakie zaproponowała agencja. „Odruchowa uległość” oferowana przez wiele sądów była „niepokojąca”, szczególnie gdy dawała federalnym agencjom zielone światło na rozszerzenie zakresu ich własnych uprawnień i zajmowanie się sprawami, których nigdy nie przekazał im Kongres. Chevron , zdaniem Kennedy’ego, dotyczył umożliwienia agencjom uzupełniania szczegółów i wykonywania uznaniowości politycznej, a nie zwiększania ich własnej władzy.
Głównym przesłaniem opinii Prezesa Sądu Najwyższego uchylającej Chevron w sprawie Loper Bright jest to, że sędzia jest odpowiedzialny za rozstrzyganie kwestii prawnych, gdy sprawy trafiają do sądów federalnych. Jak napisał Alexander Hamilton w Federalist 78 , „interpretacja przepisów prawa jest właściwą i szczególną domeną sądów”. Nie jest to jedynie kwestia konstrukcji konstytucyjnej. Jest to również wyraźnie zawarte w ustawie o postępowaniu administracyjnym, która nakazuje sądom rewizyjnym „rozstrzyganie wszystkich istotnych kwestii prawnych” i „interpretowanie przepisów konstytucyjnych i ustawowych”, a także „odrzucanie działań agencji”, które sąd uzna za „niezgodne z prawem”. Tak więc, jeśli osoba uda się do sądu, twierdząc, że dany przepis przekracza zakres uprawnień agencji lub w inny sposób błędnie stosuje odpowiedni tekst ustawowy, sąd musi odpowiedzieć na to pytanie i musi to zrobić, nie dając agencji karty asa w rękawie.
Jedno to, że sądy przyznają, że agencje często mają specjalistyczną wiedzę na temat spraw, które zostały im powierzone do uregulowania, a nawet mogą mieć specjalny wgląd w znaczenie i cel danych przepisów ustawowych. Rzeczywiście, w niektórych przypadkach prawnicy agencji mogli opracować i zaproponować brzmienie przepisów ustawowych, które Kongres później uchwalił. Ale zupełnie czymś innym jest stwierdzenie, że gdy istnieją wątpliwości, agencja musi zwyciężyć. Ale to właśnie zapewnił Chevron . Zgodnie z drugim krokiem doktryny Chevron sąd rewizyjny został poinstruowany, aby podtrzymywać każdą „dopuszczalną” interpretację niejednoznacznego tekstu ustawowego zaproponowaną przez agencję, nawet jeśli nie jest to najlepsza możliwa interpretacja lub ta, którą sąd przyjąłby sam.
Zakończenie Chevron wysyła sygnał do niższych sądów, że muszą one uważniej oceniać twierdzenia agencji o uprawnieniach regulacyjnych i wypełniać swój niezależny obowiązek interpretowania tekstu ustawowego, ale nie oznacza to końca państwa administracyjnego. Sąd nie uniemożliwia agencjom regulowania. Nie nakazuje też niższym sądom odrzucania interpretacji agencji. Przeciwnie, Sąd wzmacnia punkt, niedawno przedstawiony w swoich tak zwanych orzeczeniach w sprawie „ doktryn głównych pytań ”, że agencje mają wykonywać tylko uprawnienia, które Kongres faktycznie im przekazał.
W związku z tym Sąd nie posunął się tak daleko, aby stwierdzić, że sądy są zobowiązane do przeglądu wszystkich interpretacji ustawowych de novo , bez względu na opinię organu wdrażającego. W końcu agencje często wiedzą znacznie więcej o odpowiednim przedmiocie i sposobie zastosowania danego statutu niż sędzia dokonujący przeglądu; pracownicy agencji są często ekspertami przedmiotowymi, podczas gdy sędziowie federalni są generalistami. Niemniej jednak opinie agencji są po prostu tym: opiniami. Mogą mieć moc przekonywania, ale nie są wiążące, jeśli Kongres nie wskaże wyraźnie, że omawiana kwestia jest całkowicie przekazana do uznania agencji.
Sąd w istocie nakazuje sądom niższej instancji dokonywanie przeglądu interpretacji ustaw przez agencje, tak jak miało to miejsce w dekadach poprzedzających Chevron , w okresie, w którym federalne agencje regulacyjne były dość aktywne. Żadna doktryna nie nakazywała sądom odruchowego odwoływania się do interpretacji agencji w latach 60., 70. ani w większości lat 80., ale agencje federalne wydały niezliczone nowe zasady, w szczególności w odniesieniu do zdrowia, bezpieczeństwa i ochrony środowiska. Zgodnie z testem opisanym w sprawie Skidmore v. Swift & Co. (1944) sądy miały brać pod uwagę poglądy agencji w świetle „dokładności widocznej w jej rozważaniach, ważności jej rozumowania, spójności z wcześniejszymi i późniejszymi orzeczeniami oraz wszystkich tych czynników, które dają jej moc przekonywania, jeśli nie ma mocy kontrolowania”.
Największą różnicą między obecną erą a erą sprzed ery Chevron jest to, że wówczas sądy
byli skłonni zaakceptować szerokie, celowe interpretacje federalnych ustaw, a zatem byli bardziej skłonni do aprobowania szerokich twierdzeń o uprawnieniach agencji, które można by uznać za zgodne z intencjami Kongresu, nawet jeśli nie zostały przewidziane w tekście ustawy. Obecnie jednak sądy federalne bardziej skupiają się na tekście ustawy i są mniej skłonne wierzyć, że Kongres przekazał agencji szerokie uprawnienia bez wyraźnego upoważnienia ustawowego. W końcu żadna ustawa nie realizuje swojego określonego celu w nieskończoność. Zakres wszelkich przekazanych uprawnień będzie miał pewne ograniczenia, więc nieuchronnie pojawia się pytanie, czy działanie agencji będące przedmiotem przeglądu jest po właściwej stronie granicy.
Inną różnicą między teraz a wtedy jest to, że Kongres traktował poważnie swój obowiązek stanowienia prawa i aktualizowania ustaw regulacyjnych z pewną regularnością. Na przykład główne ustawy dotyczące środowiska były kiedyś rewidowane i ponownie autoryzowane co pięć do dziesięciu lat. Odpowiednie przepisy rzadko stawały się zbyt przestarzałe lub nieaktualne. Jednak obecnie takie aktualizacje są rzadkością. Większość głównych federalnych ustaw dotyczących środowiska nie została jeszcze zaktualizowana w tym stuleciu.
W obliczu braku działań ustawodawczych władza wykonawcza nie poprzestawała na siedzeniu z założonymi rękami. Wręcz przeciwnie, kolejne administracje prezydenckie stawały się coraz bardziej agresywne w próbach zakotwiczenia dalekosiężnej inicjatywy politycznej w dziesiątkach lat ustawowego tekstu, wylewając w ten sposób nowe wino ze starych butelek . Przykłady obejmują moratorium na eksmisje zainspirowane COVID-em przez Centra Kontroli i Zapobiegania Chorobom, nakaz testowania lub szczepień przez Administrację Bezpieczeństwa i Higieny Pracy dla dużych pracodawców, Plan Czystej Energii Agencji Ochrony Środowiska i plan umorzenia pożyczek studenckich administracji Bidena. W każdym przypadku agencje, o których mowa, decydowały o swoim sposobie działania, a następnie wyszukiwały ustawowy tekst wystarczająco niejednoznaczny, aby uzasadnić swoje plany. W każdym przypadku Sąd Najwyższy uznał uzasadnienie agencji za niewystarczające. Orzeczenie w sprawie Loper Bright potwierdza, że nie w ten sposób agencje powinny wykonywać swoją pracę. Jak napisał Prezes Sądu Najwyższego: „W najlepszym razie nasza skomplikowana doktryna Chevron była niczym więcej niż odwracaniem uwagi od istotnego pytania: czy ustawa upoważnia kwestionowane działanie agencji?”
Uchylenie Chevron powinno zachęcić niższe sądy do ściślejszego kontrolowania roszczeń agencji do sprawowania władzy, ale nie ograniczy państwa administracyjnego. Dopóki Kongres będzie upierał się przy uchwalaniu szerokich, źle napisanych ustaw i nie będzie ich zmieniał ani aktualizował w miarę zmiany okoliczności lub priorytetów politycznych, władza wykonawcza będzie starała się wypełnić lukę, a sądy będą musiały bronić się. I tak jak przed rozstrzygnięciem Chevron , im bardziej techniczny lub złożony jest przedmiot, tym bardziej prawdopodobne jest, że sędziowie będą odwoływać się do osądu agencji.
Loper Bright zastąpił uległość szacunkiem, ale aby skutecznie ograniczyć państwo administracyjne, potrzeba czegoś więcej.
Komentarze
Prześlij komentarz