Pomyśl intensywniej o „specjalnych” korzyściach
Pomyśl intensywniej o „specjalnych” korzyściach
Ameryka ma ogromną obfitość rządowych programów opieki społecznej i pomocy. I w większości przypadków są one publicznie uzasadnione tym, że dane towary i usługi przynoszą odbiorcom „szczególne” korzyści.
Jako ilustrację rozważ bony żywnościowe (obecnie SNAP) . Podstawowym ich uzasadnieniem jest to, że żywność ma dla odbiorcy szczególny charakter. Złe lub nieodpowiednie odżywianie może mieć wiele niekorzystnych skutków, dlatego, jak twierdzą zwolennicy, szczególnie ważne jest – to znaczy ważniejsze niż w przypadku innych dóbr – aby biedne rodziny miały wystarczającą ilość pożywnej żywności. W rezultacie, ponieważ biednych rodzin nie stać na odpowiednią dietę, musimy dotować ich żywność.
Z uzasadnieniem powołania SNAP wiąże się wiele problemów. Badania wykazały między innymi niewielką różnicę między adekwatnością żywieniową diet rodzin o niskich i wysokich dochodach. Dodatkowe wydatki na żywność często nie poprawiają odżywiania, ponieważ mniej pożywna, gotowa żywność jest zastępowana zdrowszą żywnością przygotowywaną w domu. Co więcej, otyłość jest obecnie częstszym problemem wśród rodzin o niskich dochodach niż nieodpowiednia żywność. Inne programy również mają swoje własne problemy, co często ilustruję w mojej najnowszej książce Pathways to Policy Failure .
Jednak w tym miejscu chciałbym rozważyć powszechne użycie stwierdzenia „to dobro jest szczególne” jako główną przesłankę uzasadniającą. Na przykład programy mieszkaniowe są również ważne, ponieważ mieszkalnictwo jest wyjątkowe. Przecież nieodpowiednie warunki mieszkaniowe mogą wyrządzać szkody fizyczne, psychiczne i emocjonalne. „Oczywiście” potrzebujemy na to pomocy rządowej. Podobne argumenty stosuje się w odniesieniu do opieki zdrowotnej. Stosuje się je w edukacji. Oraz na olej opałowy zimą i prąd do klimatyzacji latem. I transport. Oraz szybki dostęp do Internetu i telefonów komórkowych. Praktycznie wszędzie, gdzie się zwrócisz, Amerykanom mówi się, że pomoc rządowa jest konieczna, ponieważ w każdym przypadku zapewnia ona beneficjentom „specjalne” świadczenia.
Jednak niemal wszechobecne stosowanie tego uzasadnienia generuje logiczną sprzeczność. Kiedy zostanie rozszerzony tak szeroko jak obecnie, te „specjalne” dobra będą stanowić zdecydowaną większość budżetów konsumpcyjnych rodzin o niskich dochodach. W tej sytuacji każde subsydiowane dobro nie może mieć charakteru szczególnego w stosunku do pozostałych.
Aby to zilustrować, powiedzmy, że (przyjmując pewne heroiczne założenia) decydujemy, że dolar wydany na żywność dla gospodarstw domowych o niskich dochodach jest dla nich naprawdę wart 1,5 dolara. Powszechnie uważa się to za sugestię, że dolar wydany na ich żywność jest cenniejszy niż dolar wydany na inne towary i usługi dla nich. Kiedy jednak wszystkie obszary pomocy rządowej zostaną uzasadnione jako szczególne, wniosek taki nie nasuwa się. Powiedzmy, że dolar wydany na pomoc mieszkaniową dla nich jest naprawdę wart 1,50 dolara. Wydanie dolara na bony żywnościowe może być w pewnym sensie warte 1,5 dolara, ale przekierowanie takiego dolara na pomoc mieszkaniową również spowoduje utratę wartości 1,5 dolara. Obydwa byłyby „wyjątkowe”, ale żadne z nich nie byłoby bardziej wyjątkowe od drugiego.
W bardziej ogólnym ujęciu, jeśli wszystkie dobra i usługi dostarczone w ramach pomocy rządowej zostaną uznane za jednakowo „wyjątkowe” dla odbiorców, argument za subsydiowaniem konkretnych towarów i usług znika. Możemy uzyskać wartość 1,5 dolara, wydając dolara w jednym miejscu, ale dolar ten wygenerowałby również wartość 1,5 dolara, gdyby został wydany gdzie indziej. Poświęcamy tyle „specjalnej” wartości, ile tylko możemy. A jeśli rodziny potrzebują dotacji we wszystkich tych obszarach, problemem jest brak dochodów, a nie za mało jedzenia, transportu, opieki medycznej, mieszkań czy czegokolwiek innego. Jeżeli tak jest, to jest to argument za zamianą rzeczywiście uzasadnionych programów świadczeń rzeczowych na pomoc pieniężną (eliminując resztę).
Przejście na pomoc pieniężną obniżyłoby koszty administracyjne. Miałoby to miejsce dramatycznie, gdyby zastąpiono wiele programów. Przy danym koszcie dla podatników do odbiorców trafiłoby więcej. Spadną także koszty przestrzegania przepisów, które ponoszą, a także mniej przeszkód administracyjnych, przez które trzeba będzie przejść. Jedno i drugie podniosłoby z kolei wskaźniki uczestnictwa wśród kwalifikującej się populacji.
Biorąc pod uwagę, że w rzeczywistości jest bardzo mało prawdopodobne, że „specjalne” korzyści wygenerowane przez marginalną rządową kwotę pomocy będą równe w wielu programach, nawet dolar pomocy na obszarze objętym „specjalnymi” świadczeniami może być wart mniej niż dolar pomocy wydany gdzie indziej . Załóżmy, że dolar pomocy żywnościowej był w rzeczywistości wart 1,5 dolara dla odbiorców, ale dolar pomocy mieszkaniowej był dla nich naprawdę wart 2 dolary. Wtedy dolar pomocy żywnościowej jest dla nich faktycznie wart mniej niż dolar pomocy mieszkaniowej. Większe korzyści można by osiągnąć poprzez przejście na mniejszą pomoc żywnościową i większą pomoc mieszkaniową, którą w tym przykładzie ludzie sami by wybrali, gdyby otrzymali pomoc pieniężną, a nie rzeczową.
Nasze wysiłki w zakresie pomocy rzeczowej będą w takich przypadkach nieskuteczne. Co więcej, biurokraci rządowi i prawodawcy będą określać wiele kompromisów, przed którymi stają beneficjenci, co z kolei zmieni wiele ich wyborów. Oznacza to, że o wiele rozsądniej byłoby pozwolić odbiorcom na samodzielne decydowanie o tym, jak wyjątkowe jest dla nich każde dobro i usługa, biorąc pod uwagę ich preferencje i okoliczności, ponieważ nie tylko znają siebie i swoją sytuację lepiej niż ci w rządzie w odpowiedzialni za takie programy, dbają też o siebie bardziej niż ci w rządzie. Innymi słowy, w zakresie, w jakim wierzymy w udzielanie pomocy rządowej osobom posiadającym dochody, powinniśmy ufać im, że kochają siebie i swoje rodziny bardziej niż robi to rząd, oraz udzielać im tej pomocy w gotówce.
Argument ten jest wzmocniony, gdy w rzeczywistości skutki wielu dotacji mają charakter dotacji pieniężnych, a nie skupiają się na zwiększeniu konsumpcji danych towarów specjalnych. Jeżeli działają one jak dotacje pieniężne, ale programy gotówkowe wiążą się z niższymi kosztami administracyjnymi, gdzie jest zysk z udzielania pomocy rzeczowej? Przykładami są SNAP, ponieważ bony żywnościowe bardzo rzadko przekraczają kwotę, jaką rodzina wydałaby na żywność, gdyby otrzymała gotówkę. Oznacza to, że bony żywnościowe mogą po prostu zastąpić gotówkę wydaną na żywność, uwalniając te dolary do wydania na dowolny cel odbiorcy. To samo dotyczyłoby zimowych dopłat do oleju opałowego.
Inne dotacje, takie jak mieszkalnictwo publiczne oraz szkoły publiczne i uniwersytety, mogą w rzeczywistości sprawić, że niektórzy odbiorcy skonsumują mniej mieszkań lub edukacji, niż by to zrobili, gdyby otrzymali gotówkę, ponieważ jedynym sposobem uzyskania dotacji jest zaakceptowanie ilości i jakości tego, co przewiduje program rządowy. Często może to oznaczać mniej mieszkań lub edukacji, niż wybraliby odbiorcy, gdyby zamiast tego mogli wybrać ilość i jakość dóbr, których bardziej pragnęli. Powinno być też olśniewająco oczywiste, że spożywanie mniejszej ilości poszczególnych dóbr niż w przypadku, gdyby odbiorcy otrzymali pomoc pieniężną, nie może być zrównane z uzasadnieniem „specjalnych” korzyści w przypadku programów rzeczowych.
Jednak nawet gdybyśmy przesunęli się w stronę pomocy pieniężnej, nadal pomija to inną ważną „specjalną” kwestię. Wydanie 1 dolara na jedno z dóbr w naszym przykładzie (lub na dowolne dobro, na które odbiorca zdecydowałby się wydać dolara w formie świadczeń pieniężnych) może zapewnić korzyści w wysokości 1,50 dolara, ale koszty mogą nadal przewyższać korzyści.
Powodem jest to, że choć zwykle jest to ignorowane w dyskusjach publicznych, zebranie dolara dochodu podatkowego na finansowanie pomocy kosztuje społeczeństwo więcej niż uzyskane dochody. Opodatkowanie zniekształca bodźce produkcyjne ludzi, ograniczając wzajemne korzyści z dobrowolnych porozumień, które miałyby miejsce, ale już nie mają miejsca. Ekonomiści nazywają te straty kosztami opieki społecznej lub nadmiernymi obciążeniami.
Kliny podatkowe pomiędzy tym, co płacą kupujący, a tym, co otrzymują sprzedający po odliczeniu podatków, eliminują produktywne transakcje i zyski, które by wytworzyły. 10-procentowy podatek zniszczyłby transakcje, które generowały do 1,10 dolara wartości na wydanego dolara, eliminując wzajemne zyski, które powstałyby w wyniku tych transakcji. Podniesienie go do 20 procent jeszcze bardziej zniszczyłoby transakcje generujące od 1,10 do 1,20 dolara za wydanego dolara i tak dalej. Oznacza to, że aby uzasadnić skuteczność pomocy, nie tylko musiałyby istnieć specjalne korzyści dla odbiorców, ale musiałyby one również przekraczać dodatkowe koszty opieki społecznej związane ze zbieraniem funduszy.
W 2006 roku Martin Feldstein oszacował nadmierne obciążenie na siedemdziesiąt sześć centów za dolara dodatkowego dochodu podatkowego, kiedy rząd USA był znacznie mniejszy niż obecnie. Obecnie, przy większych obciążeniach podatkowych (zwłaszcza gdy zdajemy sobie sprawę, że nasze górzyste deficyty to tak naprawdę tylko podatki odroczone) i obciążeniach regulacyjnych (które często działają jak podatki, zwiększając koszty producentów, oprócz tego, co oficjalnie nazywamy podatkami) powodujących większe zakłócenia, szacunki byłyby obecnie prawdopodobnie wyższe.
Załóżmy, że szacunki Feldsteina były prawidłowe. Nawet pomoc rządowa warta o 50 procent więcej niż jej koszt budżetowy nie zwiększałaby efektywności, ponieważ korzyści generowane przez wydanie dolara nawet w „specjalnym” obszarze musiałyby przekroczyć sumę tego dolara powiększoną o dodatkowe koszty opieki społecznej wynikające z podniesienia poziomu dodatkowe dochody podatkowe. W naszym ilustracyjnym przykładzie pomoc generująca 1,50 dolara korzyści za 1 dolara dodatkowych wydatków może wydawać się dość „wyjątkowa”, ale w rzeczywistości kosztuje społeczeństwo więcej – 1,76 dolara – niż korzyści. To znacznie podnosi poprzeczkę, jaką musi spełniać każde stwierdzenie o „specjalnych” korzyściach związanych z udzieleniem pomocy rządowej (odebraniem zasobów innym obywatelom).
Wiele twierdzeń uzasadniających rządowe programy pomocowe jest logicznie i empirycznie wątpliwych. Ale nawet w przypadkach, gdy rzeczywiście mogą istnieć jakieś szczególne świadczenia, samo to ich nie usprawiedliwia, ponieważ praktycznie wszystkie programy pomocowe są uznawane za szczególne. Kompromisy obejmują jeden zestaw „specjalnych” korzyści dla innych. Sugeruje to wypłatę wielu programów rzeczowych.
Pozostaje jednak pytanie, jaką kwotę pomocy zaoferować. Duża część wyrażonego wsparcia jest zasadniczo zawyżona, gdyż pomija znaczne koszty opieki społecznej związane ze zwiększeniem dochodów podatkowych w celu ich sfinansowania. Gdybyśmy przeprowadzili ankietę wśród ludzi pod kątem tego, czy czerpią korzyści z programów pomocy domowej, znaczna część, którą znam, odpowiedziałaby „nie”, nawet biorąc pod uwagę jedynie koszty budżetowe. Wierzę, że znacznie więcej osób zdecydowałoby się na tę samą odpowiedź, gdyby zdało sobie sprawę, że rzeczywisty koszt jest znacznie wyższy.
Komentarze
Prześlij komentarz