Ryszard Stangreciak RIS

  Inflacja: to nie strona podażowa Aleksandra Williama Saltera   Facebook Świergot LinkedIn Pinteresta Reddit Flipboard E-mail Podziel się Wiele wpływowych osobistości twierdzi, że poprawa po stronie podaży wyjaśnia łagodzenie presji cenowej.  Pogląd ten jest szczególnie powszechny wśród osób powiązanych z administracją Bidena.  Kilka tygodni temu sekretarz skarbu Janet Yellen powiedziała w wywiadzie,  że  „problemy w łańcuchu dostaw wynikające z pandemii… wydają się ustępować, a kiedy to się stało, inflacja spadła”.  Powtórzyła to twierdzenie w szeroko poczytnej  opinii  , argumentując, że Bidenomika „pomogła złagodzić wąskie gardła w łańcuchu dostaw, które przyczyniły się do gwałtownego wzrostu inflacji towarów”.  To szybko staje się akceptowanym wyjaśnieniem trwającej dezinflacji. Ale w tej historii jest wielka luka: leżąca u jej podstaw teoria ekonomii przedstawia przewidywania wyraźnie niezgodne z danymi.  Chociaż lepsze warunki produkcyjne mogą czasami powodować wolniejszy wzrost

  O premiach pieniężnych  Joakim  Book Facebook Świergot LinkedIn Pinteresta Reddit Flipboard E-mail Podziel się Wszóstym rozdziale wspaniałej książki Paula Seabrighta  Company of Strangers: A Natural History of Economic Life  mamy do czynienia z opisem kłopotów monetarnych postkomunistycznej Rosji.  W sytuacji, gdy inflacja sięgała tysięcy procent i nikt nie mógł ufać cudzym (papierowym) obietnicom, duże firmy przemysłowe zwróciły się w stronę wymiany żywności, skór zwierzęcych i wszystkiego, co wpadło im w ręce.  Brak realnych pieniędzy po prostu nie pozostawił innego wyboru.  Aby prowadzić swoją główną działalność, firmy te musiały dokonywać inwestycji pomocniczych w magazyny i pozyskiwać ludzi do pozyskiwania trwałych produktów, które wymieniali na potrzebne im narzędzia od dostawców.  Uciekali się do płacenia swoim pracownikom „pensji” w postaci wszelkich odpowiednich towarów, jakie tylko wpadły im w ręce.  Jak podaje Seabright, duża partia ziemniaków została ciepło przyjęta;  „Gd

  Nadal nie wyciągnęliśmy wniosków z programów walki z ubóstwem Gary’ego M. Gallesa   Facebook Świergot LinkedIn Pinteresta Reddit Flipboard E-mail Podziel się Jedną z mniej znanych rzeczywistości wojny z ubóstwem było to, że chociaż wskaźniki ubóstwa znacznie spadały, zanim się rozpoczęła, postęp ten został nagle zatrzymany, w fantastyczny sposób, wraz z jej wprowadzeniem.  Nie rozumiejąc tego, ludzie mogą pozostać ślepi na lekcję dotyczącą tego, jak „walka” z ubóstwem może udaremnić postęp w walce z nim.  Uświadomienie sobie tego może być szczególnie ważne teraz, gdy kilkadziesiąt lat później podobne skutki wydają się rozprzestrzeniać na znacznie większą populację. Zanim przejdziemy do jej obecnych konsekwencji, przydałoby nam się przejrzenie wyjaśnień dotyczących niepowodzenia wojny z ubóstwem.  Moim zdaniem najbardziej wnikliwe wyjaśnienie pochodzi od  Jamesa Gwartneya i Thomasa McCaleba  w książce  Have Antipoverty Programs Growed Poverty? Gwartney i McCaleb omówili cztery sposoby