Najważniejszy strajk społeczeństwa łódzkiego zakończony 15 lutego 1971, cofnięto podwyżki cen w całym kraju.

 15 lutego to dzień po walentynkowy, ale to także dzień który warto dodać do historii naszego kraju jako jeden z ważnych momentów działań protestu i oporu społeczeństwa łódzkiego. Dzień ten najbardziej związany z kobietami łódzkimi, o tym dniu za dużo nie znajdzie się w medialnej narracji naszych dziennikarzy szczególnie tych krajowych, ale myślę że to jest jeden z tych dni ważnych dla naszego społeczeństwa obecnie tak poróżnionego, ale  to taki główny kierunek to kiedy podnosimy głowy a tym bardziej kobiety kiedy nie ma co do gara włożyć i nie masz jak wyżywić swoje dzieci bo raptem władza wpadła na pomysł że będzie wprowadzała nowe porządki. Porządki te zaczęły się w grudniu 1970 podwyżkami cen, kiedy to idących do pracy w stoczni w Gdańsku otworzono ogień i zamordowano ponad 40 stoczniowców

. Po tym fakcie 21 grudnia zmieniono kierownictwo PZPR objął władzę nowy sekretarz Edward Gierek z jego słynnym "pomożemy" gdzie odwiedził stocznie w Szczecinie i w Gdańsku i zaczęło się nowe - wszyscy odpowiedzieli że będą pomagać i zaczęła się sielanka. Teraz należy przejść do naszego łódzkiego podwórka niby sprawa banalna ale od tego się zaczęło że władza w jakiś sposób wpadła na pomysł że na normy robotników będą płacić nie jak wcześniej miesiąc do przodu tylko po obliczeniu następnego miesiąca. W pobliskim kościele Św. Józefa odbyła się msza za strajk i strajkujących.

 Warunki pracy w łódzkich zakładach nie należały do łatwych. W pierwszych latach utrzymywano akordowy system wynagradzania. Nakładano coraz większe normy produkcyjne, często niewykonalne ze względu na przestarzały sprzęt i dostarczane kiepskiej jakości surowce, po obliczeniach okazało się że robotnicy średnio dostali 20% mniej a jak wiemy. Dwa miesiące wcześniej protest stoczniowców był z powodu podwyżki cen artykułów spożywczych i innych codziennego użytku. Zaczęło się to zupełnie niewinnie ale w naszym Marchlewskim na jednym wydziale przędzalni zaczeli strajk, trzeba pamiętać że wtedy w Marchlewskim pracowało 8 000 ludzi ale pozostałe wydziały pracowały.Władza jak to władza nie lubi negocjacji. tym bardziej,że sednia kadra nadzorująca nie była chętna do straju w tym majstrowie. Był to po prostu strajk robotników i jak zwykle nadzorujący łącznie z mistrzami byli przeciwni takiemu strajkowi i myślę, że to się dużo nie zmienia do tej pory jednak siła w tym była że kobiety nie przestraszyły się nadzoru dyrektorskiego zakładu i mimo wszystko zaczęły strajk. Z tego małego strajku w ciągu kilku dni doprowadzono do tego, że Łódzki przemysł stanął a w strajku nie tylko zakłady włókiennicze ale inne z branży ,brały udział było ich ponad 40 a liczba strajkujących to około 60 000 ludzi.

 Co ciekawe, to w tym strajku, robotnicy zostali w swoich zakładach pracy, nie wychodzono na ulicę. Kilka przypadków protestów ulicznych, to marsz na KW PZPR (obecnie Sąd Rejonowy ) al.Kościuszki. Demonstracji udało się dotrzeć w okolice Zamenhoffa. drugi incydent to przewrócenie tramwaju linii 46 obecnie przystanek Manufaktura.I tutaj wynik pewien problem bo w naszej polityce ówczesnej władzy, bicie kobiet nie było do końca dobrą sprawę a tym bardziej kiedy zaczęły się rozmowy gdzie wyrzucono ministra Mitręgę, że niepotrzebnie się mitygował do Łodzi ni i wtedy przyjechał premier Jaroszewicz który także nic nie osiągnął, a był to  13 14 lutego i tutaj jako ciekawostkę historyczną Jaroszewicz zadał pytania czy popierają nowe kierownictwo bo jak nie to ci mogą odejść a przyjdą inni i wtedy robotnicy robotnicy powiedzieli powiedzieli że popierają no i na drugie pytanie czy w takim razie zrezygnują ze strajku i przystąpią do pracy odpowiedzieli że nie bo to jest że zgadzają się żeby głodowały ich rodziny i ich dzieci podobnie było w Marchlewskim i Obrońcach Pokoju było podobnie, więc delegacja rządowa wyjechała z niczym mimo, że Edwarda Gierka w Łodzi nie było.

 . Jednak przez te decyzje i negocjacje okazuje się że przyszła wiadomość z komitetu centralnego do łódzkich dyrektorów zakładóww dniu15 lutego 1971 w których odbywał się strajk, że te zakłady po usilnej prośbie dyrekcja wycofofała się, wycofują się z tych norm i zasad płacenia oraz z dniem 1 marca 1971 roku zostaną cofnięte wszystkie podwyżki na artykuły spożywcze i powrót do dawnych cen na tym się zakończyło i jakoś Ani łodzianie ani tym bardziej Media centralne nie interesują się tym ale to był jeden z głównych powodów że robotnicy i mieszkańcy Łodzi wygrali z rządem który nie bał się w grudniu 1970 roku kiedy zdecydowano się na protest zabijać robotników.  Jednym czego się boję to ten zamilczamy fakt o proteście łódzkiej społeczności, żeby nie był jakimś punktem politycznym i źródłem przyczepienia się organizacji, różnorakich ideowo. To społeczeństwo łódzkie walczyło z lewicowym i postępowym państwem. Niezaprzeczalnym faktem historycznym było to że łódzcy mieszkańcy w tym głównie kobiety miały dosyć lewicowych rządów i oszustwa w imię czego tak szeroko proponowano w ówczesnym czasie jakim to żyjemy dobrobycie. Tak to dzięki temu protestowi podwyżki zostały cofnięte. Tak, że internacjonalizm w ówczesnym czasie nie do końca się sprawdził, tak może teraz zawieść leferestyczny neoliberalizm tak wychwalany i prowadzony w naszym mieści. Dobrze, że mamy uniwersytety i one dają nam tę wiedzę o naszym regionie.