Kiedy wreszcie Rosji skończą się rakiety? [ANALIZA]
Kiedy wreszcie Rosji skończą się rakiety? [ANALIZA]
Fot. mil.ru
Jednocześnie jednak broń ta ma jedną zdecydowaną wadę. Jest kosztowna w produkcji, która w dodatku trwa bardzo długo. Stąd już w marcu, kiedy mieliśmy informacje o setkach wystrzelonych pociskach lotniczych Ch-101 i starszych typów, Iskanderów, Toczek i Kalibrów, zaczęliśmy sobie zadawać pytanie: jak długo Rosjanie będą mogli jeszcze zużywać zapasy posiadanych pocisków i ile ich tak naprawdę mają? A co za tym idzie: kiedy utracą to narzędzie prowadzenia wojny. W tej publikacji spróbujemy odpowiedzieć na te pytania, oczywiście opierając się na dostępnych informacjach, choć trzeba przy tej okazji podkreślić, że oficjalnych informacji na temat zasobności rosyjskich arsenałów nie ma. Szczególnie, jeśli chodzi o stare zapasy z czasów ZSRR.
Pod koniec czerwca tego roku liczne źródła informowały, że Rosjanie wystrzelali w ukraińskie miasta i siły zbrojne łącznie 2,5 tysiąca pocisków, a dane te potwierdził 8 sierpnia Reuters, który poinformował o wystrzeleniu już łącznie ponad 3650 pocisków. Z liczby tej podano, że niemal 1,5 tys. stanowiły pociski manewrujące wystrzeliwane z platform morskich, okrętów podwodnych i samolotów (bombowce strategiczne Tu-22M, Tu-95 i Tu-160), a być może także platform lądowych, 124 pociski balistyczne Iskander, 66 pociski Toczka-U, 105 pociski woda-woda z możliwością strzelania do celów lądowych Oniks, a 1400 naprowadzane pociski rakietowe innych typów odpalane z pokładu samolotów.
CZYTAJ TEŻ
Dwa tygodnie później ukraiński wywiad poinformował, że Rosjanie zużyli 55% wszystkich zapasów swoich pocisków. Jednocześnie Ukraińcy podali, że zapasy pocisków Iskander spadły poniżej 20% (choć w innych opracowaniach mówi się o „poniżej 200", co kłóci się z tymi wyliczeniami), a „trudna sytuacja" ma być związana także ze skutecznymi, ale kosztownymi pociskami Kalibr (ukraiński Forbes szacował ich koszt na 6,5 mln USD za sztukę, choć dane te mogą być przeszacować.
Teoretyczne to nadal duży potencjał, biorąc pod uwagę, że 10 października wystrzelono w stronę Ukrainy około 100 pocisków, z czego niemal 50 dotarło do celów. Trzeba pamiętać jednak, że Rosjanie prawdopodobnie nie są skłonni wystrzelić w swojego obecnego wroga wszystkich zapasów uzbrojenia. Po pierwsze ze względu na koszt-efekt, a po drugie w magazynach musi pozostać zasób pocisków różnych typów na wypadek „problemów" z NATO czy chociażby Chinami i Japonią. Musi też pozostać zapas do przenoszenia taktycznych głowic atomowych. Warto tutaj dodać, że stosunkowo najtrudniej jest oszacować zapasy pocisków starszych typów (Toczka-U, Ch-22), produkowanych w Związku Radzieckim, bo wtedy dostępnych było znacznie mniej informacji niż w czasach współczesnej Rosji, a ponadto do służby mogą być przywracane rakiety, które już wcześniej wycofano.
Wszystko to nie zmienia faktu, że zapasy pocisków balistycznych krótkiego zasięgu i manewrujących są więc już dzisiaj niewystarczające dla Rosji i świadczy o tym chociażby osłabienie ostrzałów ukraińskich miast na tyłach w ostatnich tygodniach. Uderzenie z 10 października było raczej wyjątkiem od reguły, bowiem nie ma czegoś takiego jak wzmożenie takich ostrzałów. Wydaje się, że w którymś momencie Rosjanie doszli, „do ściany" jeśli chodzi o dopuszczalne dla nich zasoby zużycia pocisków manewrujących i innych, a obecny ostrzał miast wiązał się z naruszeniem „nienaruszalnych" wcześniej zasobów.
Oczywiście Rosjanie starają się poradzić z tym problemem na wiele sposo Pierwszym z nich jest – jak donosi wywiad ukraiński – używanie w miejsce deficytowych pocisków balistycznych, najstarszych partii pocisków przeciwlotniczych S-300, których resursy i tak już się kończą. We wrześniu pojawiły się szacunki, że takich rakiet Rosjanie mają około 7 tysięcy i mogłoby to „wystarczyć na kolejne 3 lata".
Pociski S-300 powstały wprawdzie z myślą o ich opcjonalnym wykorzystaniu w charakterze artylerii i mają dość silną głowicę, jednak nie taką jak rakiety ziemia-ziemia z prawdziwego zdarzenia i nie cechują się dużym zasięgiem w porównaniu z klasycznymi pociskami balistycznymi i manewrującymi. Rosyjskie wojsko ma też problemy z ich celnością i jakością. Pojawiają się filmy, na których stare S-300 spadają, albo wręcz zawracają i eksplodują w sąsiedztwie własnej wyrzutni. Z podobnych przyczyn Rosjanie wykorzystują (czy marnotrawią) na ostrzały miast ukraińskich pociski woda-woda Oniks.
Drugą metodą jest produkcja kolejnych pocisków balistycznych i manewrujących. Zgodnie z dostępnymi informacjami Rosja jest w stanie produkować pociski manewrujące Kalibr w liczbie 120, a po przejściu produkujących je zakładów na trzyzmianowy tryb pracy – 150-180. Iskanderów tymczasem Rosjanie mogli produkować 50, a po zmaksymalizowaniu wysiłków na obecnych liniach produkcyjnych – 60. Liczby te nie dotyczą jednak nie produkcji miesięcznej, ale... rocznej. I to wszystko pod warunkiem, że nie zabraknie zachodnich podzespołów elektronicznych, których ma być np. w pociskach Kalibr aż 70%. Szczegółowe informacje na temat tego jakie elementy i jakich producentów informował w artykule śledczym Reuters
Jak informuje amerykański think tank Center for European Policy Analysis (CEPA), Rosja już od dawna próbowała uniezależnić się od zachodniej elektroniki. Pierwsza próba została przeprowadzona w latach 2008-2015 i nie powiodła się. Druga rozpoczęto w roku 2019 i miała być prowadzona do roku 2025. Jej ewentualne, choć wątpliwe przy tych sankcjach efekty nie wpłyną na losy obecnej wojny.
Nawet wtedy jednak budowa kilkudziesięciu Iskanderów i 150 Kalibrów nie załatwi sprawy. Oczywiście Rosjanie spróbują na wszelkie sposoby poszukiwać alternatywnych źródeł elektroniki. Przemycanej wbrew sankcjom z Zachodu. Tu muszą wykazać się służby i będzie to kolejny, cichy front tej wojny o czym pisał w artykule dla Infosecurity24.pl Jacek Raubo . Na pewno będą też podejmowane próby znajdowania zamienników zagranicznych, np. chińskich.
Fot. ANA
CZYTAJ TEŻ
Na koniec warto zwrócić uwagę na koszty takiego ostrzału. Zgodnie z wyliczeniami ukraińskiego Forbesa, tylko atak rakietowy na Ukrainę z 10 października kosztował Rosjan od 400 do 700 mln USD w zależności od zastosowanych przez nich typów amunicji. Znów - wartość ta może być przeszacowana, ale koszty i tak były ogromne i można byłoby za nie kupić np. dziesiątki czołgów i innych wozów opancerzonych.
Z kolei wartość wszystkich pocisków wystrzelonych do tej pory zgodnie z wyliczeniem Defence24 może sięgać nawet kilkunastu mld USD, a zatem więcej niż tegoroczny polski budżet obronny. 20 mld USD to także niemal 1/4 rocznego budżetu obronnego Rosji, ocenianego w 2021 roku na około 66 mld USD. Oczywiście Rosjanie nie strzelali pieniędzmi, tylko rakietami, które już mieli w magazynach. Ale teraz trzeba będzie zapłacić za budowę nowych rakiet.
Komentarze
Prześlij komentarz